Πρωταθλητής γίνε, αθλητής δεν χρειάζεται...

Είμαστε στην περίοδο των... Μποκανί. Ή των... Σλούκων. Είμαστε, δηλαδή, στην περίοδο που ζούμε για αυτά. Για να ακούσουμε την ομάδα μας να κάνει το μεταγραφικό μπαμ, να γεμίσουμε με προσδοκίες, να έχουμε και λόγο να ανοίξουμε κουβεντούλα με τον αντίπαλο για να του την πούμε.

Ο επαγγελματικός αθλητισμός τρέφεται από κάτι τέτοια. Δεν αφορά μόνο στους επαγγελματίες, που ασφαλώς τους αφορά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αφορά και σε όλους τους υπόλοιπους που είναι απλώς followers. Σε - με μαθηματική πρόοδο - πτώση αν μιλάμε για την Ελλάδα, αλλά πάντως ακόμη ικανός αριθμός για να υπάρχει προϊόν. Οπως υπάρχει...

Μέσα στην "κάψα" μας, όμως, για τον επαγγελματικό αθλητισμό, που κακά τα ψέματα για τη χώρα μας (αυτο)περιορίζεται σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, άρα σε "Μποκανί" και Σλούκα", ξεχνάμε τον ίδιο τον αθλητισμό. Είμαστε εδώ, δηλαδή, για να κριτικάρουμε τις "μικρές επενδύσεις", να τσακωθούμε για τις μεταγραφικές κινήσεις ή και να κοροϊδέψουμε το γεγονός ότι δύο μήνες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος ακόμη δεν ξέρουμε ποια θα είναι η 16η ομάδα της Λίγκας. Ή με ποιους όρους θα διεξαχθεί το πρωτάθλημα.

Τη στιγμή που στη Γερμανία πριν την έναρξη του νέου πρωταθλήματος θα συγκεντρωθούν για να συνεννοηθούν τι θα κάνουν σε πέντε χρόνια, όταν το Μουντιάλ θα διεαξχθεί στο Κατάρ. καλά κάνουμε, αλλά κάνοντας μόνο αυτό, χάνουμε την ουσία του ίδιου του αθλητισμού.

Αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι το πρωταρχικό είναι τα παιδιά μας να κάνουν αθλητισμό και σε δεύτερο επίπεδο πρωταθλητισμό, θα μπορούσαμε να βάλουμε και προτεραιότητες στον τρόπο με τον οποίο συνολικά ως κοινωνία λειτουργούμε. Σύμφωνα με έρευνες προηγούμενων χρόνων, επαγγελματίας μπασκετμπολίστας από όσους παίζουν μπάσκετ στην παιδική τους ηλικία σε συλλόγους (μεγάλους ή γειτονιάς) γίνεται 1 στους 10.000! Το ποσοστά τα τελευταία χρόνια, σε ένα πρωτάθλημα, της Α1, 50-60 ενεργών Ελλήνων, είναι ακόμη πιο χαμηλό...

Αθλητισμό, όμως, συνεχίζουν να κάνουν οι 10.000, παίζοντας μπάσκετ. Αλλο τόσοι βόλεϊ. Περισσότεροι ποδόσφαιρο. Αλλοι τόσοι τα υπόλοιπα. Το πρώτο, λοιπόν, που πρέπει να κάνουμε είναι να διαφυλάξουμε αυτό. Τα παιδιά μας να έχουν τις προϋποθέσεις για να κάνουν αθλητισμό. Το κατά πόσο βοηθάει η πολιτεία, που δεν βοηθάει και πολύ, είναι η μία συζήτηση.

Η άλλη, ίσως και η πιο σοβαρή, είναι ποια κατεύθυνση δίνουμε εμείς στο μυαλό μας. Και τελικά στη συμπεριφορά μας. Ως ποδοσφαιρική κοινωνία μας ενδιαφέρει περισσότερο αν ο Ηρακλής ή ο Λεβαδειακός θα παίξουν στη Λίγκα, για να βρούμε τον 16ο και να μοιράσουμε τα τηλεοπτικά (και να μην μας κοροϊδεύει και η φύση) ή για να μάθουμε τι θα απογίνουν άραγε τα παιδιά από τα τμήματα υποδομής τους; Ενδιαφέρθηκε κανείς τη δική τους επόμενη ημέρα, τη στιγμή που έχουν επενδύσει σε αυτό;

Εχουν ρίξει ιδρώτα, έχουν - ίσως - τσακωθεί με τις οικογένειές τους, έχουν ξεσπιτωθεί γιατί τους είπαν ότι στη Λιβαδειά οι ακαδημίες λειουργούν σωστά ή ότι ο Ηρακλής είναι ιστορικό σωματείο και δεν χάνεται, έχουν κακώς παρατήσει τα σχολεία τους.

Ως μπασκετική κοινωνία πάλι, μας ενδιαφέρει πώς θα λέγεται ο Φάρος τη νέα αγωνιστική περίοδο. Και η έδρα του θα είναι πια η Λάρισα. Ενδιαφερθήκαμε ποτέ τι θα απογίνουν τα παιδιά στο Κερατσίνι, που είχαν επενδύσει τα όνειρά τους σε μια ομάδα επιπέδου και τώρα θα δουν όλα τα "ρημάζουν" τριγύρω τους. Ή μήπως δεν θα γίνει έτσι, από τη στιγμή που θα φύγει η πρώτη ομάδα από εκεί. Ή μήπως θα μετακομίσουν κι αυτά στη Λάρισα;

Αυτά (κι άλλα πολλά ασφαλώς) ως ποδοσφαιρική ή μπασκετική ή οποιαδήποτε άλλη κοινωνία. Αθλητική κοινωνία. Που θα έπρεπε να είναι ειδικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, προτεραιότητα ψυχικής υγείας για τις οικογένειες. Οι οποίες, όμως, με την κατεύθυνση που έχουν πάρει, ακόμη κι αυτές διδάσκουν στα παιδιά τους: "Πρωταθλητής γίνε, αθλητής δεν χρειάζεται...".